Ο άνθρωπος πραγματοποιεί στο έδαφος τομές, ρήξεις της συνέχειάς του, ενίοτε βαθιές, το πλάθει, το αναδιαμορφώνει. Οι πληγές αυτές του εδάφους ενώ αρχικά απωθούν την ίδια ώρα βυθίζουν στο κάλεσμα της ύλης. Διαδραματίζουν μια αρχετυπική ρήξη, μαρτυρούν μια απρέπεια. Το έδαφος μπορεί να μην φιλοξενεί πια την Περσεφόνη αλλά πάντα είναι στοιχείο σύνδεσης με την παλλόμενη πραγματικότητα της αρχέγονης ύλης.